Termin ten odnosi się do przypadków depresji, które nie reagują wystarczająco na standardowe leczenie depresji i metody leczenia, takie jak leki przeciwdepresyjne i psychoterapia.
Definiuje się ją jako brak wystarczającej odpowiedzi na co najmniej dwie różne grupy leków przeciwdepresyjnych w odpowiednich dawkach i przez odpowiedni czas w obrębie obecnego epizodu chorobowego. Uważa się że ok 30% wszystkich przypadków depresji cechuje lekooporność.
Badania nad depresją lekooporną
Badanie STAR*D(Sequenced Treatment Alternatives to Relieve Depression) było największym dotychczas przeprowadzonym badaniem dotyczącym leczenia depresji opornej na leczenie. Celem badania było zidentyfikowanie skutecznych metod leczenia dla osób cierpiących na depresję, które nie reagowały na standardowe terapie przeciwdepresyjne. Wyniki badania STAR*D wykazały, że każda kolejna próba leczenia antydepresantami jest mniej skuteczna niż poprzednia (odpowiednio: 27%, 21%, 16%, 6%). Piąta i kolejna próba włączenia antydepresantów daje już tylko poniżej 5% szans na wyleczenie. W takim wypadku warto zastosować leczenie biologiczne jakim jest np: przezczaszkowa stymulacja magnetyczna (rTMS), która w zależności od zastosowanego protokołu prowadzi do wyleczenia u 55% do 80% chorych.
W styczniu 2023 r. opublikowano pierwsze dowody naukowe na skuteczność innej techniki neurostymulacji mózgu w leczeniu zaburzeń nastroju, a mianowicie przezczaszkowej stymulacji impulsowej (TPS). Metoda ta poprzez stymulację neoangiogenezy oraz w efekcie tzw. mechanotransdukcji normalizuje nieprawidłowo działającą korę przedczołową, co przekłada się na efekt przeciwdepresyjny.